Laugavegurinn 2009

Laugavegurinn 2009 mun standa uppúr sem einn af hápunktum ársins hjá mér. Ég komst í hlaupið af biðlista og var lengi að koma mér í gang með æfingar. Byrjaði eiginlega ekki fyrr en seinnipartinn í apríl. Ég hljóp eitt maraþon í undirbúningnum og er því lýst í annarri færslu.
Þegar ég skráði mig á biðlistann var það með hálfum hug því ég var ekki viss um að ég gæti undirbúið mig sómasamlega fyrir hlaupið. Veturinn var erfiður og hlaupamagnið í sögulegu lágmarki. Þegar ég fékk póstinn frá keppnishöldurum ákvað ég þó að láta slag standa og reyna að undirbúa mig sómasamlega fyrir þrekraunina. Ef undirbúningurinn færi í vaskinn myndi ég þó allavega geta skrölt þetta á 8 klukkutímum og reynt að njóta leiðarinnar.

Undirbúningur:
Undirbúningurinn var ekki langur, en þar sem ég hafði hlaupið nokkuð reglulega í rúm 15 ár taldi ég að það kæmi ekki mikið að sök. Fyrsta hlaup væri hvort sem er meira könnunarleiðangur en keppni. Eftir maraþonið hélt ég áfram að auka við æfingamagnið og hljóp ég eitt langt hlaup í viðbót, einnig tók ég þátt í miðnæturhlaupinu og tók 10 kílómetrana á 40:37 sem ég er mjög sáttur við. Ég reyndi að hafa æfingarnar fjölbreyttar og hafa hæfilega blöndu af rólegum og hröðum æfingum, brekkum og sléttlendi. Það tókst að mestu, nema hvað ég hefði átt að æfa uppgöngu og niðurhlaup í miklum bratta sérstaklega. Tveim vikum fyrir hlaupið gekk ég leiðina á tveim dögum ásamt syni mínum, bróður mínum og hans syni og einum öðrum feðgum. Fyrri daginn var niðaþoka og rigning, þannig að ég fékk ekki mikla tilfinningu fyrir fyrri hluta leiðarinnar. Seinni daginn var háskýjað og þurrt, jafnvel lét sólin svo lítið að sýna sig öðru hvoru.
Eftir gönguna fór fjölskyldan í 9 daga tjaldútilegu um Vestfirði. Ég náði að æfa þokkalega og hafði ágæta tilfinningu fyrir hlaupinu. Heim var komið að kveldi miðvikudags. Fimmtudagurinn fór í rólegheit. Bíllinn var þrifinn og farið yfir búnað. Um kvöldið útbjó ég mér orkubita að hætti Gísla. Ég bætti um betur og súkkulaðihjúpaði þá. Það var aðallega gert til að losna við klístrið og fá smá auka koffín.

Stóri dagurinn:
Ég sótti gögnin á föstudeginum og pakkaði ofan í tösku. Veðurspáin var nokkuð góð, hægviðri, sæmilegur hiti og að mestu þurrt, en í ljósi þess að veður á hálendi Íslands getur brugðið til beggja vona pakkaði ég meiru en minna niður. Fyrir háttinn smurði ég mér tvær góðar samlokur með smjöri, skinku, osti, grænmetissmyrju og brakandi fersku salatblaði úr garði tengdaforeldra minna. Að auki setti ég banana, appelsínusafa og kókflösku í nestisboxið. Ég fór að sofa um tíu leitið, þar sem rútan átti að fara kl. 4:30 frá Engjaveginum.
Laugardagsmorguninn 18 júlí vaknaði ég klukkan 3:50, gúffaði í mig vel söltum hafragraut og pakkaði niður nestinu. Það var syfjaður hópur sem lagði af stað frá Reykjavík. Ég var í fyrsta ráshóp og voru því helstu sleggjurnar í minni rútu. Í Hrauneyjum var stoppað og etinn árbítur. Meðan pöpullinn stóð í morgunverðarbiðröðinni snæddi ég minn heimagerða árbít og ræddi við félaga Lárus um landsins gagn og nauðsynjar. Við renndum inn í Landmannalaugar hálftíma fyrir hlaup og hafði ég því í nógu að snúast við að græja mig fyrir hlaupið. Veðrið var frábært og ákvað ég á síðustu stundu að vera í hnébuxum, stuttermabol og vindjakka, þar sem eg vissi ekki hvernig veðrið væri á skerinu. Ég var nestaður brúsa af orkudrykk og tveim orkustöngum. Tveim mínútum fyrir hlaup var ég svo kominn í stíuna og ekkert annað að gera en að bíða eftir rásflautunni. Planið var að taka þetta á 6 klst og nú var að sjá hvort það tækist.

Landmannalaugar - Hrafntinnusker (1:10:30):
Þegar gall í rásflautunni mjakaðist hópurin upp eftir einstiginu. Ég í hógværð minni hafði plantað mér aftast í röðina og fyrstu 200 metrarnir voru röltir á 3 mínútum. Tilfinning var góð, næringarástand gott og smá tími til að rabba við gamlan skólafélaga sem ég hafði ekki séð í nokkurn tíma. Smám saman greiddist úr hópnum og röltið varð að röskri göngu með smá skokki inn á milli. Ég færði mig smám saman framar í hópinn. Þegar út í keppni er komið, vilja föðurlegar ráðleggingar mér eldri og reyndari manna gleymast, og það gerðist hér. Fljótlega var ég kominn á hæla Rakelar Ingólfsdóttur og fleiri sem ég vissi að voru að stefna á 5:30. Lágvær innri rödd sagði mér að slaka á og hægja á, en í innstæðulausu sjálfsáliti mínu þaggaði ég snarlega niður í henni -- ég var svo mikið að "fíla" mig -- Ég kom inn í Höskuldarskála á tímanum 1:10:30 sem er allt of hratt. Þar stoppaði ég í eina mínútu og gaf mér góðan tíma til að fá mér vatn og orkudrykk og losa um reimar á vinstri skó, sem ég hafði reimt aðeins of fast.

Hrafntinnusker - Álftavatn (1:11:35):
Fljótlega eftir að ég lagði af stað frá skerinu fór ég að finna fyrir stífleika aftan í hægra læri. Ég ákvað því að hægja aðeins á mér og sjá hvort þetta lagaðist ekki. Það gerðist því miður ekki og bröltið á fyrsta leggnum var farið að segja til sín. Ég virkaðir þungur og þreyttur og ferðin niður Jökultungurnar var mjög erfið. Þarna kom berlega í ljós að ég kann illa að hlaupa niður brattar brekkur. Neðarlega í brekkunni þusti vinnufélagi minn, Róbert Gunnarsson fram úr mér og virkaði hann mjög léttur á fæti. Ég ákvað með sjálfum mér að reyna að fylgja honum eftir því ég taldi að ég ætti að vera hraðari en hann á jafnsléttu, þó hann hefði augljóslega talsverða yfirburði í brekkunum. Eftir Grashagakvíslina tekur við nokkuð sléttur og greiðfær kafli og þar hélt ég ágætis dampi. Þó var ég kominn með leiðinda sting í vinstri ristina, ekki þó svo mikinn að það háði mér. Í bakþankanum var samt sú staðreynd að það voru einmitt verkur á þessum stað sem héldu mér frá hlaupum í tvo mánuði fyrir 2-3 árum síðan. Tíminn í Álftavatni var 2:23 eða talsvert frá áætluðum tíma. 21 kílómetri að baki og 34 eftir (kom reyndar í ljós að þeir voru bara 32).

Álftavatn - Emstrur (1:46:28)
Ég stoppaði stutt í Álftavatni og hljóp svo með Róberti á meðan mér entist þrek til. Hann var sprækur og skildu leiðir við Bratthálskvíslina. Ég sá þarna að líklega myndi takmark mitt um að slefa undir 6 tímana ekki nást, því skrefin voru þung. Ég missti hvern hlauparann á fætur öðrum fram úr mér og ég var farinn að sætta mig við plan B, sem var að fara undir 6:30 og hafa gaman af þessu. Við Bláfjallakvíslina stoppaði ég, setti vindjakkann minn í töskuna mína og skipti um drykkjarbrúsa. Ég hafði bara etið hálfa orkustöng fram að þessu og var í góðu næringarástandi. Áfram hélt ég og enn var ég að missa menn framúr mér, þar á meðal Ásgeir Elíasson Bibbukall sem var föngulegur í appelsínugula bolnum sínum. Nú tók við erfiðasti hluti leiðarinnar. Það byrjaði að rigna fljótlega eftir að ég beygði út af veginum og kaldur vindur blés í fangið. Mér fannst þetta þó eiginlega betra en verra, því þetta frískaði mig upp. Sandurinn er lúmskt erfiður að hlaupa í og þegar þarna var komið við sögu var ég orðinn mjög þreyttur í fótunum. Tempóið á hlaupunum var í kring um 6 mín/km, talsvert hægar en ég hafði gert mér vonir um (5 min/km var meira í takt við mínar væntingar). Á leiðinni mætti ég ferðamönnum, sem undantekningalítið hvöttu mig áfram. Það varð meira virði eftir því sem á leið. Við fallegan læk hitti ég fyrir fornvin minn Halldór Lárusson, sem var á göngu ásamt fleira fólki. Urðu þar stuttir fagnaðarfundir og hélt ég áfram undir dynjandi hvatningarhrópum. Áfram var haldið eftir söndunum og niður brekkuna í Botna á ágætis dampi (ég hleypti engum fram úr mér þar !!).

Emstrur - Húsadalur (2:06:28):
Í Botnum náði Lárus mér og hlupum við samsíða um það bil kílómetra. Hann var þá kominn 5 mínútum á undan mér, því hann var í næsta ráshóp á eftir mér. Lárus var nokkuð léttur á fæti og þar kom að leiðir skildu. Brekkan niður að Emstru á var erfið og komst talsverð möl ofan í skóna mína. Þurfti ég því að staldra við og tæma skóna áður en haldið var yfir brúna. Þegar hér var komið við sögu leið mér þokkalega, en var enn þungur á mér. Ég var alveg laus við krampa og meltingartruflanir. Það eina sem amaði að mér voru þungir fætur, sem greinilega voru ekki alveg nógu vel undirbúnir undir þessa áreynslu. Verkirnir voru heldur skárri og ég var orðinn nokkuð viss um að slefa þetta undir 6:30.
Við Ljósánna tóku hressir starfsmenn á móti mér og fékk ég mér Bounty bita og kók í tilefni þess. Þar var mér sagt að einungis 5 kílómetrar væru eftir, en ég hafði gizkað á 6 til 7. Ég sá því að líklega færi ég undir 6:20 ef ég dæi ekki á Kápunni. Við rætur Kápunnar hitti ég fyrir hlaupara sem var á síðustu bensíndropunum. Ég laumaðist í neyðarbirgðir mínar (heimalagaður orkubiti) og bauð honum. "Ég er ekki í aðstöðu til að neita neinu" sagði þessi ágæti maður um leið og hann tók við lífsbjörginni. Á þessum lokakafla fann ég óvænt að átti nóg eftir og gekk rösklega upp Kápuna og fór eins hratt og ég þorði niður hana. Eftir að yfir Þröngánna var komið setti ég í annan gír og hljóp upp brekkuna og blastaði svo niður stíginn að Húsadal eins og druslan dró. Síðustu 100 metrarnir voru teknir á spretthlaupstempói, því ég sá að ég átti möguleika á að fara undir 6:15. Það tókst þó ekki, því lokatíminn var 6:15:05. Móttökurnar í markinu voru mjög góðar, starfsmenn boðnir og búnir til að hlú að örþreyttum og skjögrandi þátttakendum.

Húsadalur - Garðabær
Ég var mjög sáttur við frammistöðuna þegar í mark var komið. Sérstaklega með að ég hafi átt nóg inni. Líklega hef ég átt innstæðu fyrir tíma á bilinu 6:05 - 6:10, en varla undir það. Það er þó erfitt að dæma um það, því ég fór of bratt af stað. Það eru fullt af ef-um sem aldrei verður svarað.
Stemmingin í Húsadal var með eindæmum góð og einhvernveginn fannst mér eins og allir væru sigurvegarar þar með talinn undirritaður. Ég hitti Lárus í karlatjaldinu og var hann súrsáttur við sitt hlutskipti. Tíminn rétt slefaði yfir 6 tímana. 10 sekúntum betri tími og hann hefði verið sætsáttur ;) Eftir sturtu og "heita" pottinn sem reyndar var hlandvolgur settumst við niður í grilltjaldinu og fengum okkur ljúffengar lambasneiðar með tilheyrandi jukki. Við Lárus sátum á borði með heiðurshjónunum Erni og Báru og ofurhlauparanum Gunnlaugi, sem er laundrjúgur yfir afrekum sínum (og hefur efni á því). Fyrsta rúta heim og áttum við Lárus gott spjall saman á leiðinni heim. Gerðum upp hlaupið og rifjuðum upp valin atriði úr Nætur- og Dagvaktinni. Þegar heim var komið var tekið á móti hinum 45 ára 363 daga gamla húsbónda með kostum og kynjum. Góður endir á góðum degi.

Uppgjör
Framkvæmd hlaupsins var á heimsmælikvarða, stemmingin og þjónustulund starfsmanna var með eindæmum góð. Gögnin sem við fengum í hendur voru frábær og öll aðstaða á marksvæði til fyrirmyndar. Viðmót almennra ferðamanna var síðan til að kóróna upplifunina.
Eftir á að hyggja held ég að ég hafi átt inni c.a. 10 mínútur en varla mikið meira en það. Um það er þó ómögulegt að segja ef ég hefði farið mér hægar upp að skeri. Ég hef það á tilfinningunni að ég geti tiltölulega auðveldlega komist niður á 5:30 - 5:40, en þá þarf ég að bæta nokkra hluti eins og t.d. hlaup upp og niður brattar brekkur og bæta styrktaræfingum í æfingaprógrammið og síðast en ekki síst að bæta gæði og magn hlaupaæfinga.