Hringavitleysa

Síðan ég kom frá San Fransisco hef ég reynt að stunda skokkhópinn minn reglulega. Það hefur gengið upp og ofan og þar helsta skýringin að ég fékk heiftarlegt þursabit á þriðjudaginn fyrir rúmri viku síðan. Ég gekk eins og giktveikt gamalmenni með gyllinæð í 3 daga á eftir. Svoleiðis hef ég ekki fengið síðan ég var 18 ára gamall eftir að hafa staðið boginn í heilann dag og mokað mold og grjóti af því að gröfukallinn var latur og vildi frekar liggja í sólbaði en að létta mér störfin. Þar með fór Powerade hlaupið út um þúfur og mætti ég ekki á æfingu fyrr en viku seinna, þ.e. í dag. Í dag fórum við 2x5x400m á tartan brautinni í kaplakrika, þ.e. tvær lotur af fimm fjögur hundruð metra sprettum. Tímarnir voru á bilinu 75 - 82 sekúndur, eða nánar tiltekið:

75, 79, 77, 80, 79
79, 81, 81, 82, 77

Samtals hljóp ég um 8 km í dag og 10,5 á þriðjudag.

Þessi óvelkomna pása hefur greinilega sett strik í reikninginn því að ég finn mikinn mun á þoli og þreki. Púlsinn fór ekki undir 140 í pásunum á milli spretta (2 min+), þannig að það er mikið verk fyrir höndum.

Kvöldið fór í að festa upp hillur og mála glugga, auk þess sem ég kláraði Harry Potter bókina nýjustu. Mér hefur einhvernvegin tekist að varðveita allavega hluta af barninu í mér. Fór allt of seint að sofa, en það er nú í lagi stöku sinnum.